رابطه میان گوش و تعادل بدن

گوش وظیفه قابل توجه شنیدن محدوده وسیعی از صداها را دارد؛ از آرام‌ترین نجواها تا بلندترین صداها نظیر انفجار. اما آیا می‌دانستید گوش وظیفه ایجاد و حفظ تعادل در بدن را نیز بر عهده دارد؟

گوش به سه قسمت تقسیم می‌شود. گوش بیرونی (خارجی) که شامل قسمتی می‌شود که می‌بینید؛ مثل لاله گوش و کانال ورودی گوش. در انتهای این کانال پرده گوش وجود دارد. این پرده، گوش خارجی را از گوش میانی جدا می‌کند. پرده گوش دارای یک غشا کشیده شده و محکم است.

گوش میانی یک فضای کوچک پر شده از هواست که درون جمجمه بین پرده گوش و گوش داخلی قرار دارد. درون آن سه استخوان قرار دارند که کوچکترین استخوان‌های بدن هستند. نام آنها به ترتیب مالئوس (چکشی)، اینکوس (سندانی) و استپس (رکابی) است. این استخوان‌ها به هم متصل هستند. آخرین آنها یعنی استپس با گوش داخلی ارتباط برقرار می‌کند. فضای گوش داخلی به قسمت پشتی بینی توسط شیپور یا لوله استاش متصل است؛ یک لوله نازک که به هوا اجازه ورود یا خروج را می‌دهد؛ همچنین می‌تواند باعث عبور عفونت‌های حاصل از بیماری‌هایی نظیر سرماخوردگی از گلو و بینی به گوش شود.

گوش داخلی از دو عضو تشکیل شده است؛ حلزون گوش و دستگاه دهلیزی. حلزون امور مربوط به شنوایی را انجام داده و دستگاه دهلیزی به حفظ تعادل کمک می‌کند.

حلزون گوش، همان گونه که از اسمش برمی‌آید، شکلی مانند حلزون دارد و از مایع پر شده است. همچنین دارای سلول‌های خاص حسی است که به پرز شنوایی معروف هستند و به صدا حساس هستند. این پرزچه‌ها در اندازه‌های مختلف موجود هستند و به بیشتر صداها واکنش نشان می‌دهند. این سلول‌ها امواج صدا را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند و توسط اعصاب حلزون گوش به بخش پردازشی صدا در مغز می‌فرستند.

دستگاه دهلیزی، شبکه‌ای از لوله‌های تو در تو است. در هر گوش سه عدد از این لوله‌ها موجود است که به آنها کانال‌های نیم دایره‌ای گویند. آنها از یک نقطه مرکزی به نام دهلیز انشعاب می‌گیرند. دستگاه دهلیزی حرکات شما را از طریق سلول‌های حسگر خود که بر اثر چرخش یا حرکت دادن سر فعال می‌شوند شناسایی می‌کند. این دستگاه به حرکات کم و آرام سر بسیار حساس است. اگر حرکات سریع و طولانی مانند چرخیدن دور یک نقطه انجام دهید، مدتی طول می‌کشد تا آرام شوند و به حالت اول برگردند. به همین دلیل است که زمانی که ما از چرخش باز می‌ایستیم، به نظر می‌رسد که همچنان در حال چرخش هستیم و محیط اطراف به دور ما می‌چرخد. دستگاه دهلیزی سیگنال‌هایی را به اعصاب دهلیزی فرستاده که با اعصاب حلزون گوش در ارتباط هستند، سپس این پیام‌ها از این طریق به سمت مغز هدایت می‌شوند.

تعادل فقط با کمک دستگاه دهلیزی درون گوش برقرار نمی‌شود، بلکه از طریق دستگاه بینایی و حسی نیز برقرار می‌شود. اگر یکی از این دستگاه‌ها آسیب ببیند، می‌توانند باعث ایجاد سرگیجه و عدم تعادل شوند.

دستگاه دهلیزی حرکات دایره‌ای و حرکت بر خط مستقیم را تشخیص می‌دهد. این حرکات تمام فعالیت‌های روزانه ما مانند از حرکت ایستادن، راه افتادن و چرخیدن را در برمی‌گیرند.

لوله‌ها و کیسه‌های دستگاه دهلیزی از مایع پر شده‌اند و زمانی که سر ما حرکت می‌کند، این مایع نیز حرکت می‌کند. دستگاه دهلیزی همچنین شامل سلول‌های حسی اختصاصی هستند. حرکات مایع درون دستگاه باعث می‌شود تا این حسگرها خم شوند. این تغییر باعث ایجاد یک سیگنال الکتریکی می‌شود که توسط اعصاب به مغز برای پردازش و ترجمه فرستاده می‌شود.

زمانی که این سیگنال‌ها به عنوان حرکات ترجمه می‌شوند، چشم‌ها را برای تولید اطلاعات درباره موقعیت شما کنترل می‌کنند. همچنین مغز سیگنالی به عضلات می‌فرستد تا مطمئن شود تعادل بدون در نظر گرفتن موقعیت بدن حفظ می‌شود.

اگر سیگنال فرستاده شده به مغز توسط دستگاه دهلیزی با آنچه که چشم می‌بیند و بدن حس می‌کند تطابق نداشته باشد، فرد دچار سرگیجه و تهوع می‌شود. به طور مثال زمانی‌که سوار قایق هستنید و به جای نگاه کردن به خط افق، به قایق نگاه کنید، چشم‌ها نمی‌توانند حرکت شما همراه با قایق را ببینند، اما گوش‌ها و بدن متوجه این حرکت می‌شوند. این عدم تطبیق باعث عدم تعادل می‌شود. به این حالت دریازدگی نیز گفته می‌شود.

منبع : مجله پزشکی مثبت سبز

دانستنی های گوش و نکاتی مهم درباره آن

سعی کنید بیشتر از گوشهایتان مراقبت کنید درباره موم گوش چه میزان اطلاع دارید آیا میدانستید اسپری های مو می توانند برای شنوایی تان مضر و خطرساز باشند از ارتباط گوش ها با حس چشایی چه میزان اطلاع دارید ؟این ارگان مهم و حیاتی در بدن نیازمند رعایت نکات مهم برای عملکرد بهتر و سالم تر می باشد.
  واقعیت در مورد گوش‌های‌تان که هرگز نشنیده‌اید: در اینجا به حقایق جالبی در مورد تمیز کردن گوش‌ها، دردگوش و ..‌. اشاره خواهیم کرد. وقتی شنوایی خوب است و دردی احساس نمی‌شود.

فلسفه وجود موم گوش ناشناخته است

پزشکان دقیقاً نمی‌دانند که چرا گوش‌های ما موم تولید می‌کند، ولی به‌طور کلی اعتقاد بر این است که آنها قسمتی از سیستم تمیز کردن گوش هستند و گوش بدین ترتیب خود را تمیز می‌کند. مشخص نیست که آیا گوش با این کار ph را به تعادل می‌رساند و یا خواص ضد باکتریایی دارد.گوش برخی افراد نسبت به گوش دیگران کمتر موم تولید می‌کند و واقعاً دلیل آن ناشناخته است. موم کاربرد بسیاری دارد و از ورود گردوخاک به درون گوش جلوگیری می‌کند؛ به‌خصوص هنگامی که فرد در هوای کثیف باشد و یا روی زمین کثیف بخوابد، از ورود آلودگی‌ها به درون گوش داخلی جلوگیری می‌کند.

پرواز با گرفتگی گوش می‌تواند خطرناک باشد

این روزها مسافرت و پرواز با هواپیما امری عادی است، ولی اگر هنگام سفر دچار گرفتگی گوش و یا سرماخوردگی باشید، باید آن را جدی بگیرید. کانال‌های شیپوری که در وسط هر حفره گوش قرار داشته و به پشت گلو راه دارند، در ارتفاع همچون یک شیر فشار عمل می‌کنند. اگر گوش‌های شما سالم و تمیز باشد، آنها به طور طبیعی می‌توانند نوسانات ناشی از فشار تغییر ارتقاع را تحمل و تنظیم کنند.

جویدن آدامس نیز به این روند کمک می‌کند.

ولی زمانی‌که این کانال‌ها پر از مایع هستند (مثل زمان سرماخوردگی)، آنها نمی‌توانند به خوبی عمل کرده و این تغییر فشار را تحمل کنند و این فشار به پرده گوش آسیب می‌رساند به همین دلیل اگر قصد سفر با هواپیما دارید، بهتر است قبل از سفر به متخصص مراجعه کنید و از سلامت گوش‌های خود مطمئن شوید.

اغلب پزشکان استفاده از دستگاه‌های کوچکی به نام earplane را توصیه می‌کنند که یک پلاگین لاستیکی فیلتردار است و باید آن را قبل از سوار شدن به هواپیما درون گوش‌ها قرار داده شود تا فشار وارده ناشی از ارتفاع را به حداقل برساند.

تأثیرات منفی اسپری‌های مو

اگر به‌طور منظم از اسپری‌های مو استفاده می‌کنید. مطمئن باشید که در آینده‌ای نزدیک با مشکل گوش مواجه می‌شوید. گوش شما در نزدیکی موهایتان قرار دارد و هنگامی که موها را اسپری می‌کنید در طول زمان این اسپری وارد گوش‌ها و دردسرساز می‌شود. خوشبختانه پیشگیری از این مشکل بسیار آسان است و کافی است قبل از اسپری‌ موها دو عدد پنبه را درون گوش‌تان قرار دهید تا مانع از ورود محصولات شیمیایی به درون گوش‌ها شود.

البته اگر از اسپری‌های مو بسیار به‌ندرت استفاده می‌‌کنید نیازی نیست این کار را انجام دهید و این کار بیشتر برای افراد حساس و کسانی که زیاد از این اسپری‌ها استفاده می‌کنند ضروری است؛ بخصوص افرادی که سابقه ابتلا به بیمار‌های گوش دارند.

گوش‌ها به حس چشایی کمک می‌کنند

تعجب نکنید این بدان معنا نیست که با گوش‌ها می‌توانید طعم غذاها را دریابید، بلکه گوش‌‌ها نقش مهمی در انتقال سیگنال‌های مزه به مغز دارند شاخه‌ای از اعصاب به نام Tympani chorda درون گوش‌ میانی قرار دارند و جوانه‌های چشایی را به مغز می‌رسانند. بنابراین اگر آسیبی به این قسمت از گوش برسد، سیگنال‌های به‌طور بالقوه در توانایی درک طعم تأثیر می‌گذارد. گاهی حتی عمل جراحی و یا عفونت گوش می‌‌تواند حس چشایی را تغییر دهد.

پرده گوش تنها به ضخامت سه لایه سلول است

علاوه بر اینکه حذف موم گوش با یک جسم خارجی از گوش کمی مشکل و البته خطرناک است دلیل دیگری برای عدم استفاده و ورود اجسام به درون گوش وجود دارد و آن شکنندگی زیاد پرده گوش است. پرده گوش از سه لایه داخلی، فیبری و خارجی تشکیل شده و نازکی آن به اندازه یک ورق کاغذ و یا ناخن انگشت است، به همین دلیل پرده گوش به سادگی آسیب می‌بیند و متأسفانه در صورت آسیب به سادگی ترمیم نمی‌شود.

نکاتی درباره مراقبت از گوش ها

گوش ها اندام شنوایی بدن هستند که وظیفه دریافت صداهای محیط و حفظ تعادل را بر عهده دارند و اختلال و بیماری در هر یک از قسمت های بیرونی، میانی و داخلی گوش می تواند سبب افت شنوایی خفیف تا ناشنوایی کامل شود، بنابراین برای این که گوش دقیق و سالم داشته باشید، رعایت اصول مراقبت از آن بسیار مهم است.

دکتر فیروز ناظم، متخصص گوش، حلق و بینی در این باره می گوید: گاهی هنگام استحمام، شامپو یا رنگ مو به طور ناخواسته وارد کانال گوش افراد می شود که باعث به وجود آمدن خارش و به دنبال آن عفونت گوش خارجی می شود، بنابراین باید مراقب بود تا این مشکل ایجاد نشود.

به گفته این پزشک متخصص، فصل تابستان یکی از شایع ترین فصولی است که افراد دچار عفونت گوش خارجی می شوند که دلیل عمده آن را می توان شنا کردن در آب های آلوده جست.

دکتر ناظم با بیان این که در فصول دیگر سال، سرماخوردگی می تواند عامل مهمی در بروز عفونت گوش میانی شود، عنوان می کند: افراد به محض ابتلا به سرماخوردگی و شروع علائم درد باید به پزشک مراجعه و تحت درمان قرار گیرند.
چرا که ممکن است بر اثر این بیماری به ظاهر ساده، دچار پارگی پرده گوش شوند.

 ● آلودگی صوتی

این روزها قرار گرفتن دائمی در معرض اصوات بلند، بیماری وزوز و سوت کشیدن گوش را به همراه دارد و صدمات آن به گونه ای است که گاهی اوقات غیرقابل جبران به نظر می آید.این پزشک متخصص با اشاره به این که ضربات صوتی وارده می تواند سلول های شنوایی را از بین ببرد، می افزاید: با از بین رفتن شنوایی، ترمیم آن غیرممکن است.

وی می گوید: در زندگی پیشرفته امروز، استفاده از واکمن ها، تلفن همراه با هندزفری و… در صورت داشتن صوتی بالا، می تواند به مرور زمان، شخص را دچار کاهش شنوایی کند که پس از گذشت مدتی بیمار متوجه این کاهش شنوایی می شود اما آن هنگام برای درمان جراحی و طبی بسیار دیر است.
بنابراین توصیه می شود از این وسایل با شدت صوت پایین استفاده شود.

● گوش پاک کن، آری یا خیر

طبق نظر پزشکان متخصص، معمولا استفاده از گوش پاک کن در تمیز کردن گوش توصیه نمی شود چرا که معمولا جرمی که در گوش تولید می شود، دارای فواید مختلفی است.

دکتر ناظم در این باره می افزاید: بخشی از جرم تشکیل شده در گوش خاصیت اسیدی دارد که در نتیجه عفونت کانال گوش را پایین می آورد و از سویی دیگر، این جرم باعث چرب شدن کانال گوش شده و اجازه وارد شدن حشرات به گوش را نمی دهد، به همین دلیل نباید جرم گوش را تمیز کرد و عملا استفاده از گوش پاک کن بی معنا خواهد بود و چه بسا استفاده از گوش پاک کن باعث فشرده شدن جرم ها شده و فرد را مجبور به شستشوی گوش کند.

بنابر این بهتر است پس از استحمام، مدخل گوش را با دستمال کاغذی پاک کرد، ولی نباید فراموش شود که در پایان هر استحمام، کانال گوش آب کشی شود (مقداری آب به کانال گوش برود تا شامپو، رنگ مو و… از آن خارج شود).

به گفته این پزشک، افراد سالم نباید نگران آبی باشند که داخل گوش نفوذ کرده است چرا که معمولا این آب خود به خود از گوش خارج می شود، مگر این که جرمی در گوش باشد و آن جرم آب را به خود جذب کرده باشد یا پشت آن جرم آب جمع شده باشد که گوش پاک کن توانایی جذب آن را ندارد.

گوش درد کودکان

دکتر ناظم با اشاره به این که کودکان به عفونت گوش بیشتری مبتلا می شوند، علت این مشکل را کوتاه و گشاد بودن شیپور استاش ذکر کرده و خاطرنشان می کند: بهتر است کودکان به محض ابتلا به سرماخوردگی به پزشک مراجعه کنند.

وی درخصوص چگونگی شیردهی به نوزادان می افزاید: در شیر دادن به شیرخواران باید آنها را به صورت نیمه نشسته نگه داشت، چون در حالت خوابیده شیر از طریق حلق و شیپور استاش وارد گوش میانی شده و عفونت این ناحیه را منجر می شود

اگرچه معمولاً درد گوش نشانه‌ای از عفونت گوش، عفونت سینوس و یا حتی انسداد و جرم است. ولی گاه کاملاً نامربوط است و اصلاً به گوش‌ها ربطی ندارد که درد گوش می‌‌تواند ناشی از وجود مشکل در قسمتی از بدن در نقطه بین گوش تا شکم باشد. بنابراین به شدت توصیه می‌شود که در صورت ابتلا به درد گوش آن را جدی بگیرید و به پزشک مراجعه کنید.

منبع : ninitime.com

ترشحات گوش خارجی که به آن جرم یا واکس گوش گفته می‌شود آلوده و کثیف نیستند. این ترشحات، در واقع از ترشحات طبیعی و ضروری بدن هستند که از گوش مراقبت می‌کنند. جرم گوش به‌ طور طبیعی و خودبه‌خود به سمت بیرون حرکت کرده و از مجرای گوش خارج می‌شود بنابراین نیازی به دستکاری برای خروج آن وجود ندارد

جرم گوش

جرم گوش (واکس یا موم یا سرومن گوش)، فرایند طبیعی ترشح توسط سلول های کانال گوش خارجی است. جرم گوش زرد رنگ و چرب بوده و دارای حالت چسبندگی است. وجود این جرم برای نرم نگه داشتن و حفظ سلامت مجرای گوش خارجی ضروری است. علاوه بر این، اسیدیته این ترشحات مانع از رشد باکتری و قارچ می‌شود. بسیاری از افراد تصور می‌کنند باید گوش خود را تمیز کنند، ولی پوست داخل کانال گوش به سمت خارج حرکت می‌کند و قادر است در مواقع لازم جرم خود را به بیرون بیندازد. لذا هیچ گونه نیازی به تمیز کردن گوش به خصوص با گوش پاک کن نیست. بررسی‌ها نشان می‌دهند کودکانی که از گوش پاک‌ کن استفاده می‌کنند بیش از سایرین در معرض خطر پارگی پرده گوش قرار دارند. استفاده از گوش پاک کن باعث انباشته شدن جرم در گوش، کم شنوایی و حتی آسیب به پرده گوش می شود. البته در برخی از موارد، ترشح بیش از حد جرم گوش به‌ خصوص در افراد مستعد موجب انسداد گوش و کاهش شنوایی می‌شود که در این صورت بایستی بیمار جهت شستشوی گوش و اقدامات لازم به پزشک مراجعه کند.

خطرات گوش پاک‌ کن

بر اثر فرو بردن جسم خارجی به داخل گوش، علاوه بر خطر آسیب‌ رسانی به پرده گوش، امکان ایجاد خراش‌های ظریف میکروسکوپی در مجرای گوش وجود دارد. در این صورت و با توجه به احتمال وجود میکروب و یا قارچ در سطح گوش، چنان چه شخص زمینه آلودگی را پیدا کند، مبتلا به عفونت گوش خواهد شد. بررسی‌ها نشان می‌دهند کودکانی که از گوش پاک‌ کن استفاده می‌کنند بیش از سایرین در معرض خطر پارگی پرده گوش قرار دارند. استفاده از گوش پاک‌ کن با تضعیف سیستم دفاعی گوش، موجب افزایش خطر ابتلا به خشکی و خارش گوش می‌شود.

تمیز کردن گوش خارجی در خانه

بهترین روش توصیه شده جهت تمیز کردن گوش خارجی این است که لاله گوش و قسمت بیرونی گوش خارجی را با استفاده از یک پارچه نخی نرم و مرطوب که به‌ دور انگشت اشاره‌ تان پیچیده‌اید تمیز کنید، بدون آنکه انگشت خود را داخل مجرا ببرید. هیچ گاه سوراخ گوش را با چیزی که قطورتر از انگشت کوچکتان باشد تمیز نکنید. این بدین معنی است که شما مجاز نیستید، بیشتر از یک سانتی متر از مجرای داخلی گوش را نظافت کنید

تمیز کردن گوش خارجی توسط پزشک

سه روش برای تمیز کردن مجرای گوش توسط پزشک وجود دارد.
ساده‌ترین راه این است که با مشاهده مستقیم از طریق اسپکولوم گوش، توسط یک قاشقک ترشحات گوش (سرومن) برداشته شوند. قاشقک سرومن باید در بالای واکس یا موم متراکم داخل گوش جای داده شود. بیرون کشیدن دقیق قاشقک که در واکس فرو رفته‌است، باعث جابجایی واکس خواهد شد. چون سطح پوشاننده درون گوش فوق العاده حساس است، بنابراین باید در چنین دستکاری‌هایی دقت کامل به عمل آید تا از ایجاد درد و خونریزی جلوگیری شود

 تمیز کردن جرم گوش

روش دوم تمیز کردن مجرای گوش، شستشو دادن آن است. برای این کار از آب ولرم که حرارتی همانند حرارت بدن دارد استفاده می‌شود، زیرا در صورتی که آب از حرارت دیگری برخوردار باشد، باعث تحریک گوش داخلی و ایجاد حالت سرگیجه می‌شود.

 منبع : www.marvasticlinic.com

برآمدگى پشت گوش می تواند دلایل زیادی داشته باشد، ممکن است در زمان ابتلا به عفونت، رشد بیش از حد استخوانها، به دلیل حساسیت، یا در نتیجه برخى از انواع سرطانها، برآمدگى هاى دردناک یا بدون دردى در پشت گوش ایجاد شود

برآمدگى های پشت گوش

برآمدگى پشت گوش مى‌تواند ناشى از یک غده‌ى لنفاوى متورم، به وجود آمدن یک کیست، تومور خوش خیم، یا رشد نا به جا و بیش از حد باشد. بعضى از اوقات این برآمدگى‌ها سخت و دردناک هستند، بعضى مواقع نرم و قابل حرکت و در مواردى دیگر، آن‌ها به هیچ وجه باعث ایجاد درد نمى‌شوند و اگر آن ها را لمس کنید، نرم هستند.

ممکن است اندازه‌ى این برآمدگى‌ها و یا آسیب‌ها بتوانند تغییر مکان پیدا کنند ولى به ندرت پیش مى‌آید که اندازه‌ى آن‌ها بزرگتر از اندازه‌ى یک نخود فرنگى بشود. در بیشتر موارد، بعد از گذشت مدت زمان کمى، این برآمدگى از بین مى‌روند. با این وجود، اگر مدت زمان زیادى بمانند و از بین نروند، نیاز به مراقبت‌هاى پزشکى پیدا مى‌کنند.

در ذیل به یک سرى از فاکتورها و شرایطى که منجر به رشد و گسترش این بر‌آمدگى‌هاى پشت گوش مى‌شود و نیز به گزینه‌هاى موجود جهت معالجه و بهبودى این برآمدگى‌ها اشاره شده است.

جوش‌ها

جوش‌ها به این صورت طبقه بندى مى‌شوند: جوش‌هاى نوک تیز، کورک و برآمدگى‌هاى ریز بر روى سطح پوست. این جوش‌ها ممکن است به دلیل تغییرات هورمونى و سطوح بالاى غیر‌ عادى هورمون‌هاى جنسى (هم در آقایان و هم در بانوان)، استرس، عفونت‌هاى باکتریایى، یا به دلایل ژنتیکى به وجود بیایند.

درمان

در بیشتر موارد، با گذر زمان، این برآمدگى‌ها از بین رفته و یا کوچک‌تر مى‌شوند. با این وجود، اگر این اتفاق نیافتاد، مواد شیمیایى هم چون بنزویل پراکساید یا رتینوید مى‌تواند در کاهش یا بهبودى این جوش‌ها مؤثر باشد. در مورد عفونت‌هاى باکتریایى، آنتى بیوتیک‌ها به همراه کرم‌ها و لوسیون‌هاى ضد عفونى کننده توصیه مى‌شود.
در موارد عدم تعادل هورمونى حاد، داروهاى ضد هورمون‌هاى جنسى یا هورمون درمانى مى‌تواند بهبودى بخش باشد.

غدد لنفاوى متورم

غدد لنفاوى متورم که در پشت گوش نمایان مى‌شوند، ممکن است به اندازه‌ى یک نخود فرنگى بزرگ شوند که پر از گلبول‌ها، و سلول‌هاى سفید خون و مولکول‌هاى سیستم ایمنى بدن مى‌باشد. این تورم، نرم و لطیف است و ممکن است بعضى اوقات با درد همراه باشد. هم چنین ممکن است این تورم با تب، کوفتگى و خستگى همراه باشد.
این نوع تورم نشانه‌ی وجود عفونت در بدن بوده و با از بین رفتن عفونت، اندازه‌ى آن کاهش مى‌یابد.

سرما خوردگى رایج، گلو درد چرکى، سینوزیت‌هاى باکتریایى یا ویروسى و یا انواع بیمارى‌هایى چون سل، بیمارى‌هاى ناشى از خراش پنجه‌ى گربه، بیمارى یاز (بیمارى مسرى و عفونى حاصله در اثر اسپیروکتى)،تولارمی یا تب خرگوش )بیماری عفونی خرگوش و موش که به انسان هم سرایت می‌کند) و نیز عفونت‌هاى انگلى چون دشتینه زهری یا توکسوپلاسم (بیماری استوایی که توسط تک یاخته‌ای به نام Toxoplasma gondii در انسان و حیوان ایجاد می‌شود) مى‌تواند باعث به وجود آمدن غده‌ى لنفاوى متورم در پشت گوش شود.

درمان

عموماً یک دوره درمانى به وسیله‌ى آنتى بیوتیک‌ها، همراه با داروهاى ضد التهاب و ضد آلرژى، براى مقابله با عفونت‌هاى باکتریایى تجویز مى‌شود. در مورد عفونت‌هاى انگلى، داروهاى مخصوص ضد انگل و آنتى بیوتیک‌هاى مؤثر در مقابل گونه‌های متعددی از میکرو ارگانیسم‌ها تجویز مى‌شود.

آماس استخوان پس گوش (استخوان پستانى)

آماس استخوان پس گوش به علت وجود عفونت در ناحیه‌ى استخوان پستانى مى‌باشد که، ساختارى شبیه ساختار کندوى زنبور داشته و پر است از فضاى خالى که در آن‌ها هوا وجود دارد و در پشت گوش واقع شده است. عفونت‌هاى گوش میانى ممکن است به استخوان پستانى سرایت کرده که مى‌تواند منجر به تورم و ناهنجارى‌های ساختارى در این استخوان شود.
این بیمارى خود را با درد در ناحیه گوش، قرمزى، تورم، و برآمدگى در پشت گوش بروز مى‌دهد. دیگر علائم این بیمارى عبارت از سر درد، تب، از دست دادن شنوایى، خارج شدن مایعات و ترشحات از گوش و کج خلقى مى‌باشد.

درمان

آنتى بیوتیک‌هاى وریدى، مانند سفتریاکسون و آنتى بیوتیک‌هاى خوردنى و نیز قطره‌هاى گوش براى جلو گیرى از ترشحات گوش تجویز مى‌شود.
در موارد مشخصى، درمان از طریق عمل جراحى ممکن است توصیه شود تا از این طریق با خارج کردن و در آوردن قسمتى از استخوان پستانى، این ترشحات چرکین را ریشه کن کنند، که به این جراحى ماستوئیدکتومى مى‌گویند. در مواردى که گوش میانى دچار عفونت شده باشد، عمل جراحى تخلیه‌ی گوش میانى توصیه مى‌شود. به این جراحى میرینگوتومى مى‌گویند.

کیست‌هاى چربى و اپیدرمال (بشره‌اى یا مربوط به پوست بیرونى)

 کیست‌هایى که در نتیجه‌ى بسته شدن راه‌هاى ترشح غدد چربى و در نتیحه‌ى آن، انباشته شدن چربى زیر پوست به وجود مى‌آیند را کیست چربى مى‌گویند. کیست‌هاى اپیدرمال در نتیجه‌ى انباشته شدن کراتین و در پى آن رشد برآمدگى زیر سطح پوست مى‌باشند. ممکن است این کیست‌ها توسط باکترى‌ها آلوده شده و تبدیل به غده‌ى چرکین شوند.

درمان

گزینه‌هاى درمان شامل استفاده از ژل‌هاى هیدروژن پراکساید و داروهاى ضد التهاب مى‌باشد. در مواردى که در زیر بر‌آمدگى، چرک جمع شده باشد، آنتى بیوتیک تجویز مى‌شود. داروها و تجهیزاتى که در خانه وجود دارد، مانند کمپرس آب گرم و حوله‌ى داغ مى‌تواند براى از بین بردن چرک، توصیه شود.
در موارد بسیار حاد، ممکن است شکافتن و جراحى و یا لیزر درمانى توصیه شود.

تومورهاى خوش خیم

سر منشاء تومورهاى خوش خیم که در پشت گوش ظاهر مى‌شوند از بافت‌هاى نرم مى‌باشد که مى‌توانند به شکل یک غده یا برآمدگى باشند. تومور خوش خیم چربى یا لیپوما از انواع تومورهایى است که از غدد بزاقى رشد مى‌کند. این تومور به صورت برآمدگى نرم، بدون درد و قابل حرکت، نمایان مى‌شود.

تومورهاى خوش خیمى که از بافت‌هاى غدد بزاقى نشأت مى‌گیرند، مى‌توانند خود را تا قسمت‌هاى پشت گوش گسترش داده و راه شناسایى آن‌ها، بى درد بودن این برآمدگى‌ها است که ممکن است بزرگتر شود و یا اندازه‌ى آن ثابت بماند.

یکى دیگر از تومور‌هاى خوش خیم که ممکن است در استخوان پستانى به وجود آمده و رشد کند، کولستیتوما نام دارد که شامل سلول‌هاى مخاطى فلس دار و پولک پولک مى‌شود. در موارد آسان‌تر، این شرایط، پوست قسمت‌هاى گوش داخلى را تغییر ساختارى غیر طبیعى داده، مگر قسمت‌هایى که فاقد لایه‌ى پوست مى‌باشند.

یک چنین تغییر ساختارى در پوست، منجر به نابودى بافت اطراف شده و از روى پوست، یک لایه‌ى برآمدگى معمولى پشت گوش به نظر می‌رسد. نشانه‌هایى که این تومور به همراه دارد شامل گیجى، ترشحات از گوش، و از بین رفتن شنوایى، در همان گوشى که این مشکل براى آن پیش آمده، مى‌باشد.

درمان:

تومورهاى چربى اکثراً منجر به شرایط حاد و موارد وخیم سلامتى نمى‌شود، و اغلب به دلیل زیبایى، جراحى و برداشته مى‌شوند. با این وجود، بعضى از اوقات، ممکن است دردناک شوند و در تکان دادن فک، ایجاد مشکل کنند. این موارد با یک عمل جراحى بسیار ساده در یک درمانگاه محلى، برداشته مى‌شوند.
لیپو ساکشن و نابود کردن شیمیایى تومورها، ممکن است در برخى از موارد توصیه شود، که بستگى به اندازه‌ی آن و تحقیقات ژنتیکىِ به عمل آمده دارد.

سرطان

انواع مختلف سرطان و رشد تومورهاى بد خیم، که ممکن است در ناحیه پشت گوش به وجود آیند، شامل سرطان پوست، سرطان غدد بزاقى مانند آماس سرطانى غدد بنا گوشى، سرطان غدد لنفاوى، مانند تومور بد خیم بافت رگی ( نوعی سارکوما) که منشاء آن، سلول‌هاى لایه درونى رگ‌هاى خونى مى‌باشد است، ورمى است که ناشى از رشد تومورهاى بد خیم، عموماً بدون درد، مى‌باشد و اندازه‌ى آن به مرور زمان بزرگ‌تر مى‌شود.

درمان

گزینه‌هاى درمانى شامل نابود کردن قسمت‌هاى سرطانى به وسیله‌ى مواد شیمیایى یا پرتو درمانى‌، در آوردن قسمت‌هاى سرطانى با جراحى و یا شیمى درمانى مى‌باشد. شیوه‌ى دقیق درمانى بستگى دارد به نوع سرطان، و مرحله‌اى که سرطان پیش روى کرده است و همچنین اندازه‌ى برآمدگى.

تومور بد خیم بافت رگی

تومور بد خیم بافت رگی با پوسته پوسته شدن پوست خشک یا تشکیل لایه‌اى از سلول‌هاى پوست مرده‌ى چرب و نیز، قرمزى و التهاب در آن ناحیه شناخته مى‌شود.
ممکن است علت به وجود آمدن آن، تغییرات آب و هوایى، استرس، خستگى و فرسودگى، شرایط عصبى خاص و یا حتى عفونت‌هاى ناشى از کپک باشد. بعضى از افرادى که مبتلا به بیمارى پارکینسون، بیمارى صرع و یا ایدز مى‌باشند، بیشتر مستعد ابتلا به تومور بد خیم بافت رگی مى‌باشند.

درمان

عیب شناسى پوست و تحقیقات راجع به بیمارى‌هاى پوستى، به تشخیص سریع این گونه شرایط کمک مى‌کند. کرم‌هاى موضعى و لوسیون‌هایى که حاوى کورتیکو استرویید هستند، مانند هیدرو کورتیزون و بتا متازون می‌تواند جهت کاهش خارش و ناراحتى پوستى تجویز شود.
در صورت ابتلا از طریق عفونت کپکى، ممکن است داروهاى ضد قارچى مانند کتوکو نازول و سیکلو پیروکس تجویز شود.

مداخله‌ى دارویى براى تشخیص سبب شناسى و به خصوص درمان برآمدگى پشت گوش بسیار مهم مى‌باشد، مخصوصاً اگر برآمدگى به صورت ناگهانى و بدون هیچ دلیل قابل قبول ظاهر شود، و دردناک باشد و اندازه‌ى آن در حال بزرگ شدن باشد.

وجود مایع پشت پرده گوش

ساختمان گوش به سه قسمت گوش خارجی، گوش میانی، گوش داخلی تقسیم می شود. لاله گوش و مجرای گوش که به پرده گوش ختم می شود گوش خارجی را تشکیل می دهند.
گوش میانی حفره ای است که از یک طرف به پرده گوش محدود می شود و از طرف دیگر از طریق لوله ای به نام شیپور استاش به حلق راه پیدا می کند و شامل استخوانچه های گوش اسن و توسط دو پنجره به گوش داخلی ارتباط پیدا می کند.
لوله استاش حالت ارتجاعی دارد یعنی در حالت معمول جداره های آن روی همدیگر خوابیده اند و هنگامی که فشار داخل حلق زیاد شود (مثل بلع و زور زدن) این فشار جدار لوله استاش را از هم باز کرده و هوا به گوش میانی می رسد.

باید بدانیم وقتی پرده گوش بیشترین حرکت و بهترین حالت را دارد که فشار دو طرف پرده گوش با یکدیگر (یعنی با فشار اتمسفر یا محیط اطراف ) برابر باشند. از طرف دیگر می دانیم، خون موجود در مویرگ های روی مخاط پوشاننده جداره های گوش میانی، هنگام عبور از گوش میانی مقداری از هوای موجود در حفره میانی را در خود حل کرده و با خود می برند.
لذا به تدریج از میزان هوای گوش میانی کم می شود و فشار هوا در گوش میانی کمتر می شود و شیپور استاش برای جبران آن از طریق حلق، هوا به گوش میانی می رساند تا مجدداً فشار سمت داخل پرده گوش را به فشار سمت خارج پرده برساند و این سیکل مداوماً ادامه دارد.

حال چنانچه بدلایلی شیپور استاش نتواند کار خود را خوب انجام دهد، فشار گوش میانی کم و کمتر می شود. به عبارتی دیگر فشار داخل گوش میانی منفی می شود. این فشار منفی حالتی مثل مکش ایجاد می کند واین مکش بر روی جدار مویرگها نیز اعمال می شود و باعث می شود از آنها خونابه به داخل گوش میانی وارد شود.
بدین ترتیب خونی که از مویرگ های گوش میانی می گذرد هوای گوش میانی را با خود برده و به جبران آن مایع به گوش میانی وارد می کند. این مایع بتدریج غلیظ و غلیظ تر می شود تا حدی که قوامی مثل چسب پیدا می کند. وجود این مایع که ?چسب? نامیده می شود باعث کاهش شنوایی می شود.

متأسفانه این بیماری به جز کاهش شنوایی که آن هم تدریجی صورت می گیرد علامت دیگری مثل درد ندارد و لذا معمولاً کودک یا خانواده وی از وجود چنین مایعی بی خبرند و در نتیجه برای درمان آن اقدامی نمی کنند.
معمولاً این بیماران در معاینات روتین شناسایی می شوند البته در مواردی نیز وقتی والدین مشاهده می کنند که کودک بلند صحبت می کند و یا صدای تلویزیون را خیلی بلند می کند، کودک را نزد پزشک متخصص گوش می برند. چنانچه این بیماری درمان نشود مایع پشت پرده باعث وارد آمدن آسیب های جدی به سیستم شنوایی گوش خواهد شد.
پس پیدایش این بیماری ناشی از کارکرد نامناسب شیپور استاش است. عوامل متعددی ممکن است عملکرد استاش را با مشکل مواجه سازند از جمله می توان از بزرگی لوزه سوم، آلرژی، شکاف کام و عفونت های بینی و سینوس ها نام برد.

تشخیص:

این بیماری بر مبنای معاینه بالینی و اودیومتری و تمپانومتری یا نوار گوش است.

درمان:

اگر مدت زیادی از تجمع مایع پشت پرده گوش نگذشته باشد، ممکن است با برطرف کردن عامل انسداد شیپور استاش (مثلا درمان حساسیت بینی) و با درمان طبی این مایع بتدریج جذب شود ولی در مواردی که مدت زیادی از تجمع مایع گذشته باشد و این مایع تبدیل به چسب شده باشد.
علاوه بر برطرف کردن عامل ایجادی مثل بزرگی لوزه سوم که احتیاج به عمل جراحی دارد باید خود گوش نیز تحت عمل جراحی قرار گیرد.

بدین منظور تحت بیهوشی عمومی از طریق مجرای داخل گوش، پرده گوش ر اسوراخ کرده و درون آن سوراخ، وسیله ای که شبیه قرقره بسیار کوچک به نام گرومت می باشد را تعبیه می کنیم. از طریق سوراخ وسط این وسیله، هوا از کانال گوش به گوش میانی می رسد. بلافاصله بعد از عمل کودک احساس می کند که خیلی خوب می شنود.
این وسیله به گونه ای طراحی شده است که وقتی مشکل گوش برطرف شود این وسیله نیز از پرده جدا شده و داخل کانال گوش بیفتد. معمولا حدود ۵ ـ ۴ ماه زمان لازم است تا این اتفاق صورت گیرد یعنی بعد از ۵ ـ ۴ ماه وضعیت شیپور استاش بهتر می شود و گوش میانی به حالت طبیعی بر می گردد و وسیله جاگذاری شده داخل مجرای گوش می افتد و در مراجعه کودک به مطب با پنس مخصوص این وسیله را از طریق مجرای گوش بر داشته می شود.

بعد از جدا شدن وسیله از پرده گوش و افتادن آن در مجرای گوش به تدریج سوراخ پرده بصورت خود بخود بسته می شود و معمولاً مشکل گوش بطور کامل برطرف می شود. در موارد نادری ممکن است بعد از بسته شدن سوراخ، مجدداً به تدریج مایع در پشت پرده گوش جمع شود، در این صورت گوش باید مجدداً موردعمل جراحی قرار گیرد، اما این بار به جای وسیله گرومت از وسیله دیگری به نام تی تیوپ استفاده می کنیم. این وسیله لوله کوچکی است که در انتهای آن دو شاخه عمودی داردو لذا شبیه T انگلیسی است شاخه های این وسیله را در سمت داخلی پرده قرار می دهیم و خود لوله از طریق سوراخ پرده وارد مجرای گوش می شود.

برخلاف وسیله گرومت که خود به خود دفع می شد، وسیله T شکل خود بخود دفع نخواهد شد و بعد از گذشتن مدت زمان بیشتری و پس از اینکه پزشک اطمینان کامل پیدا کرد که مشکل شیپور استاش برطرف شده است، در داخل مطب و توسط پنس مخصوص از طریق مجرای گوش برداشته می شود.
منبع:سیمرغ

وزوز گوش چيست؟

وزوز گوش به زماني گفته مي شود که شما صداهايي را مي شنويد که منبع خارجي نداشته و ساير افراد نمي توانند بشنوند. افراد مختلف در اين حالت صداهاي مختلفي مانند صداي زنگ، گيز گيز کردن و يا صداهاي پيچيده تري را مي شنود.
وزوز گوش مي تواند شدت هاي متفاوتي داشته باشد و ثابت و يا متناوب باشد.
در برخي موارد وزوز گوش را مي توان به عنوان يک صداي ضربان دار توصيف کرد. وزوز گوش معمولا همزمان با کاهش شنوايي رخ مي دهد.

علل وزوز گوش چه چيزهايي هستند؟

هر گونه اختلالي در گوش مي تواند باعث بروز وزوز گوش شود. برخي از علل رايج وزوز گوش عبارتند از:
- يک بيماري در گوش داخلي (آسيب ناشي از سر و صداي شديد، کاهش شنوايي به علت افزايش سن و يا بيماري منير(
- پاره شدن پرده گوش
- يک بيماري در گوش مياني مانند التهاب گوش مياني
- انسداد در کانال گوش (وجود مقدار زيادي جرم و يا يک جسم خارجي در گوش(

ساير علل وزوز گوش مي توانند شامل موارد زير باشند

    فشار خون بالا
    برخي از داروهاي مي توانند عوارض جانبي از جمله وزوز گوش را به همراه داشته باشند.
وجود يک تومور خوش خيم در اعصاب شنوايي نيز مي تواند باعث بروز وزوز گوش شود که اين مورد بسيار نادر است.

درمان وزوز گوش چگونه است؟

وزوز گوشي که به علت سر و صداي شديد ايجاد مي شود درمان خاصي ندارد اما مي توان به کمک نکات زير به مقابله با آن پرداخت:
-يک راه براي کاهش ميزان وزوز گوش استفاده از سمعک است، به ويژه زماني که فرد با مشکل شنوايي مواجه است.
-تجهيزات شنوايي ديگري نيز وجود دارند که با استفاده از ايجاد "نويز سفيد" به وزوز گوش کمک مي کنند.
-دوره هاي بازآموزي نيز مي توانند در کنار آمدن با سر و صدا به افراد کمک کرده و از ميزان وزوز گوش کم کنند.
-در برخي موارد نيز وزوز گوش به صورت خود به خود از بين مي شود.

 درمان وزوز گوش

-يک متخصص مي تواند با معاينه کانال و پرده گوش شما و همچنين انجام تست هاي شنوايي علت وزوز گوش را تشخيص داده و با درمان علت زمينه اي، وزوز گوش شما را نيز درمان کند.
-در برخي از موارد (بسته به تشخيص پزشک) مراجعه به روانپزشک مي تواند در کاهش و درمان وزوز گوش به شما کمک کند.
-دوره هاي بازآموزي براي درمان وزوز گوش نيز مي توانند باعث شوند که وزوز گوش کمتر باعث اذيت شدن شما شود.
- در برخي موارد ممکن است گوش دادن به صداهاي زمينه اي مناسب و آرام مانند موسيقي ملايم در کمتر شدن احساس ناراحتي شما نسبت به وزوز گوش کم کند و به ويژه در هنگام خوابيدن به شما کمک کند.

منبع :salamat.sgpco.com

علاوه بر محافظت از گوش ها در برابر صداها و مشاغل پرسروصدا، خیلی از ما راه دیگری برای محافظت از شنوایی مان نمی شناسیم. اما آیا واقعا راه دیگری وجود ندارد؟
درست است که ژنتیک و عوامل محیطی مانند صداها علت اصلی کاهش شنوایی در افراد هستنند، اما روش هایی برای پیشگیری از افت شنوایی و حتی تقویت آن وجود دارد.
بیشتر مشکلات شنوایی زمانی شروع می شوند که سلول های مویی موجود در حلزون گوش و یا گوش داخلی خوب کار نکنند و یا بمیرند. اما افزایش خونرسانی به گوش داخلی و سرکوب التهاب های موجود در بدن از جمله مهم ترین روش هایی هستند که با کمک آنها می توان شنوایی گوش ها را خوب نگه داشت!
ابتدا ممکن است با خودتان بگویید خب افزایش خونرسانی به گوش داخلی و سرکوب التهاب که دست خودمان نیست. ولی اینطور نیست. بهتر است برای این کار به ادامه مطلب توجه کنید.

- داروهای مصرفی خود را چک کنید.
اگر شما مبتلا به مشکل شنوایی هستید، بهتر است قبل از هر اقدامی به پزشک متخصص گوش و حلق  و بینی مراجعه کرده و وضعیت شنوایی تان را بررسی کنید. همچنین به پزشک معالج خود داروهایی را که مصرف می کنید بگویید. برخی داروها اتوتوکسیک هستند، یعنی برای سلول های شنوایی کشنده اند و می توانند باعث کاهش شنوایی شوند. مانند:
- ضد افسردگی ها: داروهایی مانند فلوکستین و آمی تریپتیلین
- آنتی بیوتیک ها: مانند اریترومایسین، جنتامایسین و تتراسایکلین
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): مانند آسپیرین و ایبوپروفن
اگر علت افت شنوایی در شما نیز مصرف طولانی مدت این گونه داروهاست، بهتر است تحت نظر پزشک خود مصرف آنها را قطع کنید و نوع دیگری از داروها را جایگزین کنید. بدون شک این تغییرات دارویی باعث بهتر شدن شنوایی شما خواهد شد.
مطالعات اخیر نشان داده اند در خانم هایی که حداقل دو ساعت در هفته پیاده روی انجام می دهد خطر افت شنوایی 15 درصد کمتر از بقیه است

- مواد مغذی مورد نیاز گوشتان را تامین کنید.
به نظر می رسد برخی مواد مغذی خاص جریان خون را افزایش می دهند و با افزایش التهاب در بدن و گوش ها مقابله می کنند. برای دریافت کافی این مواد مغذی مصرف مکمل ها می تواند کمک کننده باشد. از جمله این مواد مغذی می توان به آلفا لیپوئیک اسید، استیل ال کارنیتین، ال گلوتاتیون و کوآنزیم کیو 10 اشاره کرد.
مصرف این مکمل ها (البته با تجویز پزشک) می تواند روند کاهش شنوایی را در شما آهسته کند و همچنین در مقابل آسیب های ناشی از صداهای بلند، از گوش ها محافظت نماید.

- به سبک زندگی خود دقت کنید.
راه های دیگری هم برای افزایش قدرت شنوایی و تیز کردن گوش ها وجود دارد. اگر شما به هر دلیل برای رفتن به جایی دیر کرده اید، مثلا جلسه مهم کاری دارید و در ترافیک گیر کرده اید، بدون شک در این شرایط سطح استرس شما سر به فلک می کشد. اما لازم است بدانید که این استرس سلامت گوش های شما را نیز شدیدا تهدید می کند.
مطالعات نشان داده اند که ترکیبات شیمیایی به نام دینورفین ها با تحریک التهاب در مغز به استرس پاسخ می دهند. این التهاب نه تنها کاهش شنوایی را تشدید می کند، بلکه باعث اختلالات شنوایی مانند وزوز گوش نیز خواهد شد.
اما یک خبر جالب: مطالعات جدید نشان داده اند جویدن آدامس می تواند خطر افت شنوایی را کاهش دهد. شاید با انحراف مغز از استرس که ممکن است باعث مداخله در پردازش صدا نیز شود.
- چند کیلویی وزن کم کنید.
چاقی و اضافه وزن خطر افت شنوایی را افزایش می دهد. علت آن است که عوامل مرتبط با اضافه وزن و چاقی مانند فشار خون بالا، به طور قابل توجهی جریان خون گوش داخلی را کم می کنند.

- ورزش کنید.
مطالعات اخیر نشان داده اند در خانم هایی که حداقل دو ساعت در هفته پیاده روی انجام می دهد خطر افت شنوایی 15 درصد کمتر از بقیه است. این موضوع در مردان نیز صدق می کند.

- از سیگار پرهیز کنید.
خطرات سیگار برای قلب و ریه ها را همه ما می دانیم. اما درباره گوش ها چطور؟
نتایج مطالعه ای که بر روی تعداد بالایی از بالغین 48 تا 92 ساله انجام شد نشان داد که افراد سیگاری بیشتر از غیرسیگاری ها به اختلالات شنوایی و کاهش شنوایی مبتلا می شوند.
فراموش نکنید خطرات سیگار فقط برای فرد سیگاری نیست. تمام افرادی که به طور مستقیم و غیر مستقیم در مواجهه با دود سیگار قرار دارند، یعنی اطرافیان فرد سیگاری نیز تحت تاثیر آسیب های سیگار قرار خواهند گرفت.

منبع : salamat.sgpco.com

آیا تا کنون فکر کرده اید که چرا وقتی سوار هواپیما هستید گوش شما کیپ می شود و اگر بینی خود را گرفته، دهانتان را ببندید و زور بزنید صدایی شبیه به تق را در گوش خود می شنوید و گوشتان باز می شود.
آیا تجربه کرده اید که اگر با این روش گوش شما باز نشود چه گوش دردی در انتظار شما خواهد بود؟ آیا تا کنون فکر کرده اید که چرا وقتی هواپیما ارتفاع کم می کند بچه ها بی قرار می شوند و گریه می کنند. مشکل گوش شایع ترین شکایت پزشکی مسافران هواپیماست. این ناراحتی ها معمولا ساده و جزئی است و موقتا با گرفتگی و درد همراه است.

گوش از سه قسمت تشکیل شده است که عبارتند از:
گوش بیرونی: لاله گوش و کانال گوش مجموعا گوش بیرونی را تشکیل می دهند. کانال گوش بن بستی است که به پرده گوش ختم می شود.
گوش میانی: پرده گوش و استخوانچه های گوش و به علاوه فضای پشت پرده گوش، گوش میانی را تشکیل می دهند. این قسمت از گوش نسبت به تغییرات زیاد فشار محیط می تواند آسیب پذیر باشد.
گوش داخلی: منطقه ای است که سلول های عصبی شنوایی و تعادلی را در خود جای داده است.

گوش و فشار هوا
گوش میانی، عامل مشکلات گوش، حین سفر است. گوش میانی به شکل حفره ای در داخل استخوان گیجگاهی است که نسبت به تغییرات فشار محیط حساس و آسیب پذیر است.
گوش میانی از طریق لوله ای به نام شیپور استاش که حالت ارتجاعی دارد در حالت معمول جدارهایش روی یکدیگر خوابیده است. هنگامی که فشار داخل حلق زیاد شود مثل هنگام بلع یا زور زدن، این فشار جدار لوله استاش را از همدیگر باز کرده و هوا به گوش میانی می رسد. لازم است بدانید که بهترین حالت پرده گوش وقتی است که فشار دو طرف پرده گوش با یکدیگر ( یعنی با فشار محیط اطراف ) برابر باشند.
هر چه از سطح زمین بالاتر برویم فشار هوا کمتر می شود. پس به نگام سعود هواپیما فشار محیط کمتر از فشار گوش میانی می شود که در افراد سالم افزایش فشار گوش میانی از طریق شیپور استاش مستهلک می شود تا فشار دو طرف پرده گوش برابر شود.
به هنگام نزول هواپیما، موارد ذکر شده بر عکس می شود؛ یعنی فشار محیط به تدریج افزایش می یابد و در نتیجه فشار گوش میانی کمتر از فشار محیط می شود که برای جبران، باید شیپور استاش باز شده و از طریق حلق به پشت پرده گوش هوا رسانده و فشار دو طرف پرده را یکسان کند.
سرماخوردگی شایع ترین علت مسدود شدن شیپور استاش است. عفونت سینوس ها و آلرژی بینی نیز جزو علل شایع انسداد استاش هستند. به عبارت ساده تر می توان گفت که گرفتگی بینی باعث گرفتگی گوش هم می شود.
به دلیل اینکه لوله استاش کودکان باریکتر از بزرگسالان است انسداد شیپور استاش بیشتر نزد کودکان دیده می شود.
به هنگام مسافرت هوایی گاهی اوقات فشار محیط شدیدا تغییر پیدا می کند. برای اینکه راحت تر باشیم باید شیپور استاش این قابلیت را داشته باشد که مکررا باز شده و هوای پشت پرده گوش را با فشار محیط یکسان کند. این امر به ویژه هنگامی صدق می کند که هواپیما در حال فرود آمدن است.
در واقع هر موقعیتی که در آن ارتفاع یا فشار هوا سریعا تغییر می کند برای گوش مشکل ساز خواهد بود. شما ممکن است این حالت را به هنگام سوار شدن بر آسانسور یا شیرجه زدن به قسمت های عمیق استخر تجربه کرده باشید.
خلبانان و غواصان برای فایق آمدن بر مشکلات فوق آموزش می بینند. شما نیز می توانید از آن آگاهی داشته باشید.

چگونه کیپی گوش خود را برطرف کنیم؟
به هنگام بلع، عضله ای فعال می شود که این عضله شیپور استاش را نیز باز می کند. وقتی شما آدامس می جوید یا آب نباتی می مکید، ناخودآگاه تولید بزاق شما و در نتیجه دفعات بلع شما بیشتر می شود و این امر به ویژه به هنگام بلند شدن و کم کردن ارتفاع هواپیما برای گوش شما مفید است. خمیازه از آدامس جویدن هم بهتر است. در طول کم کردن ارتفاع و نشستن هواپیما سعی کنید نخوابید زیرا فردی که خوابیده است آب دهانش را قورت نمی دهد.
اگر بلع کردن و خمیازه کشیدن، کیپی گوش شما را برطرف نکرد اقدامات زیر را انجام دهید:
مرحله اول: سوراخ های بینی خود را با دستتان بسته نگه دارید.
مرحله دوم: با دهانتان دم عمیقی انجام داده و هوا را در سینه خود حبس کنید.
مرحله سوم: دهان خود را ببندید و با استفاده از عضلات دهان خود سعی کنید هوا را از بینی خارج کنید، به طوری که با مقاومت انگشت شست و اشاره خود روبرو شوید.
وقتی که صدای تق بلندی را بشنوید نشان دهنده این است که عمل شما موفقیت آمیز بوده است. ممکن است به هنگام نزول هواپیما لازم باشد این عمل را چندین بار تکرار کنید.
روشن است که نوزادان و کودکان کم سن و سال قادر نیستند به روش فوق گوش خودشان را باز کنند اما اگر آنها مشغول مکیدن سر شیشه یا پستانک باشند همان نتیجه حاصل خواهد شد. لذا به هنگام نزول هواپیما کودک خود را بیدار نگه دارید و سعی کنید با خوراندن شیر یا غذا از بروز مشکلات گوش وی جلوگیری کنید.
 
هشدارها:
به هنگام زور زدن و وارد آوردن فشار به گوش توجه داشته باشید که فشار بیش از حد می تواند باعث بروز مشکلاتی جدی برای گوش شود.
اگر دچار سرما خوردگی، عفونت سینوس ها یا حساسیت بینی هستید بهتر است که مسافرت هوایی خود را تا برطرف شدن موارد فوق به تعویق بیندازید. اگر شما اخیرا تحت عمل جراحی گوش قرار گرفته اید از جراح خودتان در مورد اینکه نخستین زمانی که می توانید مسافرت هوایی داشته باشد سوال کنید.

ضد احتقان ها و اسپری های بینی
بسیاری از مسافران هوایی با تجربه قبل از اینکه هواپیما ارتفاعش را کم کند از قرص ها و اسپری های بینی استفاده می کنند. این کار باعث می شود که مخاط داخل بینی آنها جمع و کوچک تر شده و شیپور استاش آنها راحت تر باز شود. مبتلایان به حساسیت بینی باید قبل از پرواز، داروهای ضد آلرژی خود را مصرف کنند.
مبتلایان به بیماری قلبی، افزایش فشار خون، بیماری های تیروئید، افراد مضطرب و عصبی و خانم های باردار باید از مصرف خود سرانه اسپری و قرص های ضد احتقان اجتناب کنند.

منبع  salamat.sgpco.com

درباره پارگي پرده گوش چه مي دانيد؟

پرده گوش، صفحه نازكي در انتهاي مجراي گوش است كه اصوات وارد شده به مجرا را جمع آوري و به گوش مياني منتقل مي كند، همچنين اين پرده مانع ورود باكتري ها و ديگر ذرات خارجي به داخل گوش مي شود. اين پرده، به دليل نازك بودن ممكن است به راحتي پاره يا سوراخ شود. در اينجا به توضيح و بررسي پارگي پرده گوش، عوامل ايجاد كننده و علائم آن و اقدامات لازم در صورت ايجاد اين عارضه مي پردازيم.
پارگي پرده گوش به هر گونه سوراخ در صفحه نازكي كه جدا كننده گوش مياني و مجراي گوش خارجي است اطلاق مي شود، كه در علم پزشكي به اين صفحه، پرده صماخ گفته مي شود. پارگي پرده ممكن است همراه با علائمي همچون كم شنوايي، درد، خروج ترشح از گوش، سرگيجه و وزوز باشد.
پارگي ممكن است به دنبال عللي همچون ضربه به گوش يا سر، شكستگي جمجمه، انفحار ناگهاني، تغيير زياد فشار هوا مثلا هنگام فرود بعضي از هواپيما ها يا شيرجه زدن در آب، فرو بردن اجسام خارجي در گوش، عفونت هاي گوش و ... ايجاد شود.
در مواردي كه پارگي پرده ناشي از عفونت حاد گوش باشد، علاوه بر احساس درد، كم شنوايي و تب، خروج ترشحات عفوني يا خوني از گوش ممكن است ديده شود.
در اغلب موارد پارگي جديد، پرده گوش پس از چند هفته خود بخود ترميم مي شود و گاهي فرآيند ترميم ممكن است تا چند ماه بطول بيانجامد. طي اين دوره كه پرده گوش در حال ترميم شدن است، بايستي تحت نظر پزشك از گوش خود محافظت كنيم. در موارد محدودي كه پرده گوش خود بخود ترميم نمي شود، ممكن است نياز به جراحي باشد.

پارگي پرده گوش تا چه ميزان شنوايي فرد را تحت تاثير قرار مي دهد؟

• تاثير پارگي پرده روي شنوايي بسته به مقدار و محل آن متفاوت است و ممكن است از صفر تا 50 دسي بل متغير باشد.
• اگر ضربه به سر شديد باشد(مثلا در مواردي شكستگي جمجمه) بطوريكه استخوانچه هاي گوش مياني هم (كه مسئول انتقال صوت هستند) جابجا شوند و يا حتي در برخي موارد گوش داخلي هم آسيب ببيند، در اينصورت كم شنوايي شديدتر است.
• اگر هم پارگي پرده ناشي از ضربات صوتي يا انفجار ناگهاني باشد، كم شنوايي شديد و معمولا بهمراه وزوز مي باشد. در اين موارد، احتمالا پس از مدتي بخشي از شنوايي بر مي گردد و طي چند روز وزوز گوش تا حدي كاهش مي يابد.
• عفونت مزمن همراه پارگي پرده هم مي تواند كم شنوايي پيش رونده يا دائمي ايجاد كند.

در چه مواردي بايد به پزشك مراجعه كرد؟

• احساس سرگيجه و يا عدم تعادل در هنگام راه رفتن
• كم شنوايي شديد
• تب بالا، استفراغ و درد شديد گوش
• خروج ترشح از گوش

درمان پارگي پرده گوش چگونه است؟

قبل از هر گونه اقدام درماني، انجام آزمايش شنوايي سنجي ضروري است.
زمانيكه پارگي خيلي كوچك باشد ممكن است پزشك گوش و حلق و بینی ، ترجيح دهد كه اقدامي نكرده و تا وقتي كه پرده خود بخود ترميم شود در فواصل زماني، آن را معاينه كند. ممكن است پزشك براي جلوگيري از عفونت گوش و يا رفع عفونت موجود، آنتي بيوتيك هم تجويز كند.
گاهي اوقات، پزشك در مطلب خود اقدام به مرمت سوراخ پرده گوش مي كند. با استفاده از يك ميكروسكوپ، حاشيه سوراخ پرده گوش را تحريك ميكند. سپس يك صفحه كوچك و نازك(وصله) را روي پرده قرار مي دهند، پس از بستن پرده گوش معمولا شنوايي بهتر مي شود. در برخي موارد پارگي، براي بسته شدن كامل پرده، ممكن است حتي نياز به 3 تا 4 وصله باشد.
اگر گوش پزشك احساس كند كه استفاده از وصله براي بستن پارگي پرده مناسب و كافي نباشد، ممكن است به جراحي نياز شود.

دليل لزوم بستن پارگي پرده، عبارتست از:

• جلوگيري از ورود آب (كه ميتواند باعث عفونت گوش شود) در هنگام شنا كردن
• بهتر شدن وضعيت شنوايي
• كاهش وزوز گوش
• جلوگيري از ايجاد كلستاتوما (كيست گوش مياني كه ميتواند باعث عفونت مزمن و تخريب ساختار گوش شود) و يا عوارض عفونت مزمن گوش.
براي جراحي ترميمي پرده گوش تكنيك ها و روشهاي مختلفي وجود دارد كه رايج ترين آن پيوند زدن فاسياي عضله گيجگاهي به محل سوراخ پرده گوش مي باشد. اين روش جراحي اصطلاحا تمپانوپلاستي ناميده مي شود و معمولا موفقيت آميز بوده، شنوايي را تا حد زيادي بر مي گرداند و اغلب بصورت سر پايي قابل انجام است.

براي پيشگيري از بروز پارگي پرده گوش چه بايد كرد؟

• از بكار بردن هر گونه شيئي از جمله گوش پاك كن براي تميز كردن يا خاراندن گوش اجتناب كنيد.
• در صورت ورود هر گونه جسم خارجي يا حشره و ... به گوش، براي خارج كردن آن تنها از پزشك كمك بخواهيد.
• از صدماتي كه ممكن است باعث پاره شدن پرده گوش شوند(مثلا ترقه ها يا ضربه هاي صوتي محيط هاي انفجاري) حتي الامكان جلوگيري كنيد.
• مراقب عفونت هاي گوشي باشيد و در صورت بروز عفونت يا علائم آن براي درمان به گوش پزشك مراجعه كنيد.

منبع : salamat.sgpco.com

فلج بل :

فلج خودبخودی عصب فاسیال بدون شواهد سایر بیماری ها یا آسیب ها ، فلج ایدیوپاتیک بل نامیده می شود . این بیماری در هر گروه سنی رخ میدهد ولی در ۴۰-۲۰ سالگی شایع تر است . در یک جمعیت صدهزار نفری سالانه ۲۰-۱۰ مورد از آن رخ میدهد . مشخص نشده است چرا در زنان باردار سه بار بیشتر از جمعیت عمومی  بروز می کند.

فلج بل ناگهان یا طی ۴۸- ۲۴ ساعت رخ میدهد . علایم اختلال عصب کوردا تمپانی ( اختلال چشایی و خشکی دهان ) همزمان یا قبل ( ۷- ۲ روز) از فلج بل بروز می کند . در این بیماران ممکن است درد در پشت گوش گرفتار ( در < 20 درصد موارد ) و بیحسی صورت ( در ۲۰ درصد موارد ) نیز وجود داشته باشد که غالبا“ قبل از فلج ظهور می کنند. تورم عصب فاسیال ( در اثر تروما، ویروس یا ایدیوپاتیک ) سبب ایجاد ایسکمی و ایسکمی سبب تشدید تورم عصب می شود ( سیکل معیوب ) . بعلت قرارگیری عصب فاسیال درکانالی استخوانی و محکم ، این تورم بر عصب فشار وارد کرده باعث فلج میشود .

در ۵۰  – ۳۰ % بیماران یک دوره علائم پرودرومال عفونت ویروسی وجود دارد و در دو سوم موارد نیز علائم مربوط به اختلال عملکرد سایر اعصاب کرانیال (X, IX,V) وجود دارد ( پلی نوروپاتی ) ولی هنوز نقش ویروسها در رخداد آن به اثبات نرسیده است . گرفتن شرح حال و انجام معاینه فیزیکی کامل در تمام این بیماران الزامی است . باید توجه داشت که وجود شواهدی از بیماری مزمن گوش و شروع آهسته و پیشرونده فلج فاسیال می تواند به این امر دلالت کند که فلج عصب ، از اوتیت مزمن یا تومور ناشی شده است نه از فلج بل . در تمام بیماران مبتلا به فلج عصب فاسیال انجام تستهای شنوایی سنجی (SDS , PTA)   ضرورت دارد. وجود کاهش شنوایی در سمت فلج عصب فاسیال می تواند نشانه ضایعه ای در حفره خلفی جمجمه باشد . باید توجه داشت که فلج بل عصب وستیبولار ( زوج VIII ) را درگیر نمی کند . در تمام موارد فلج ایدیوپاتیک عصب فاسیال ، باید ارزیابی های رادیوگرافیک مد نظر باشد . رادیوگرافی ساده هر چند ممکن است بتواند یک ضایعه داخل مجرای شنوایی داخلی را رد کند ولی در بررسی مسیر عصب فاسیال ارزش کمتری دارد . به کمک CT  اسکن ، هم زاویه CP  و هم مسیر عصب فاسیال قابل بررسی می باشد لذا در تمام مواردی که فلج عصب فاسیال به آهستگی رخ داده است انجام آن الزامی است.

درمان پیشنهادی خط اول توسط همه صاحبنظران درمان طبی می باشد و شامل است بر تجویز دوزهای بالای کورتیکواستروئید خوراکی به مدت ۱۰-۸ روز ( پردنیزون خوراکی mg 60 سه روز اول ، mg 40 سه روز دوم و mg 20 سه روز سوم ) .

هرچند این درمان الزاما“ سبب پسرفت فلج نمی شود ولی مدارکی مبنی بر این امر وجود دارد که این روش ممکن است احتمال رخداد دژنرسانس کامل عصب را کاهش دهد . این درمان همچنین درد بیماران را از بین می برد. با توجه به نقش احتمالی ویروس هرپس در این بیماری ممکن است تجویز آسیکلوویر مفید باشد . ضمن انتظار برای بهبودی ، باید به کمک قطره های چشمی مانع خشک شدن چشم و بروز زخم قرنیه شد.

با انجام درمان محافظه کارانه ( و یا بدون درمان ) در ۸۵- ۸۰% موارد بهبودی کامل یا تقریبا“ کامل است. اغلب بیماران باقیمانده، بطور نسبی بهبود می یابند و در تعداد کمی از بیماران بهبودی حاصل نمی شود . در مورد درمان فلج بل از طریق جراحی ( دکومپرشن عصب یا باز کردن کانال استخوانی آن ) .همچنان اختلاف نظر وجود دارد. برخی با انجام آن در هر صورتی مخالف هستند. برخی دیگردر صورتیکه اختلاف NET دو طرف صورت < 5/3 میلی آمپرباشد انجام آن را ضروری می دانند. بعضی به خاطر پیش آگهی بد مواردی از فلج بل که همراه درد می باشد . انجام عمل جراحی را در موارد دردناک فلج بل توصیه می کنند. برخی دیگر توصیه کرده اند تا زمانی که در EMG واکنش دژنرسانس رخ نداده است عمل جراحی انجام نشود. در مورد وسعت جراحی نیز برخی دکومپرشن بخشهای افقی و عمودی مسیر و برخی دکومپرشن کل مسیر استخوانی از منفذ شنوایی داخلی تا سوراخ استیلوماستویید را توصیه کرده اند. دلیل گروه دوم این است که باریک ترین قسمت کانال در مدیال محل گانگلیون زانویی می باشد . جذابیت عمل جراحی دراین است که انجام آن توسط جراحی مجرب برخلاف درمانی طبی با بهبود سریع حرکات صورت ( ظرف ۲-۱ روز) همراه است . با برش غلاف عصب می توان دید که در این فلج بر خلاف سایر علل فلج عصب فاسیال، عصب شدیدا“ ادماتو بوده به بیرون می جهد.

درکل اندیکاسیون های عمل جراحی که مورد توافق بیشتر مراجع قرار دارد شامل است بر :

۱- بیمارانی که بعد از ۲-۱ هفته مقداری بهبودی داشته اند ولی سیر بهبودی آنها متوقف شده است .

۲- عودهای مکرر فلج زوج VII در یک طرف

۳- موارد شک به تومور

۴- بیمارانی که در  EMGآنها در ابتدا بلوک انتقالی و سپس دژنرسانس ، دیده شده است. در این بیماران حداقل ، مسیر عمودی و افقی عصب و ترجیحا“ کل مسیر عصب باید باز شود . عدم تجربه جراح آسیب قلبی عصب را تشدید می کند .

هنوز هم تعیین گروهی که بهبود ناکامل یا عدم بهبود خواهند داشت ( ۲۰-۱۵ % موارد ) از مشکلات موجود می باشد .

طی روند بهبود ، رشد رشته های عصبی به سمت عضلات نامناسب باعث حالت ناراحت کننده و شایع دیسکینزی می شود . در این حالت سعی در بستن پلک یا پلک زدن در سمت مبتلا به لبخند زدن منجر می شود و ظاهر شکلک گونه ای را به وجود می آورد .

فلج مادرزادی عصب فاسیال :

فلج عصب فاسیال ممکن است در بدو تولد به تنهایی یا همراه با فلج زوجهای IX,V,III,VI یا XII وجود داشته باشد . دراین موارد فلج فاسیال از اختلال تکامل رویانی ( پیش آگهی بد ) خونریزی داخل جمجمه ای ( پیش آگهی بد ) یا فشار فورسپس و ترومای زایمانی ( پیش آگهی خوب ) ناشی می شود . عموما“ درمانی برای این موارد وجود ندارد .

فلج مرکزی عصب فاسیال :

عضلات فرونتالیس یک عصب گیری فوق هسته ای دو طرفه دارند لذا در ضایعات پروگزیمال به هسته زوج VII ( آبسه یا تومور مغزی) حرکات پیشانی ( اخم کردن و بالا بردن ابروها ) طبیعی می مانند ولی نیمه تحتانی صورت درسمت مقابل ضایعه فلج می شود . درضایعات تالاموسی ، صورت بیمار، در فعالیتهای غیر ارادی ( خنده یا گریه ) دچار فلج یاضعف می باشد ولی در حرکات ارادی طبیعی است . در ضایعات محیطی عصب فاسیال تمام حرکات صورت ( ارادی و غیر ارادی ) درسمت گرفتار فلج است . در ضایعات مرکزی که تالاموس درگیر نشده است حرکات غیر ارادی صورت سالم می ماند .

اسپاسم نیمه صورت :

در این بیماری یک یا چند عضله عصب گیرنده از عصب فاسیال به صورت ناگهانی دچار انقباض غیر دردناک میشوند . هر چند این حالت به سمت فلج عصب پیشرفت نمی کند ، ولی باعث شکلک ناراحت کننده صورت می شود و به سختی درمان می گردد . اگر چه بلوک شاخه های عصب با الکل ممکن است باعث بهبودی شود ولی این روش معمولا“ توصیه نمی شود . موفقیت روش دکومپرشن عصب نیز کوتاه مدت می باشد . امروزه این بیماری را به فشار یک قوس شریانی از شریان مخچه ای قدامی – تحتانی (AICA) بر عصب فاسیال در مجاورت مجرای شنوایی داخلی نسبت می دهند. قراردادن یک تکه عضله یا اسفنج مصنوعی بین شریان و عصب علایم را به خوبی بهبود داده است . این بیماری ارتباط زیادی با ضایعات زاویه CP دارد ، لذا درتمام این بیماران ارزیابی دقیق نورواتولوژیک الزامی است.

هرپس زوستر گوشی ( سندرم رامسی هانت ) :

تصور بر این است که این بیماری از درگیری ویروسی ( ویروس هرپس زوستر) هسته عصب فاسیال یا گانگلیون زانویی ناشی می شود . تظاهرات این بیماری شامل است بر درد شدید در گوش ، ظهور وزیکولهایی درمجرای گوش با یا بدون فلج بسیار سریع عصب فاسیال . گاه بعلت درگیری عصب زوج VIII ، کاهش شنوایی حسی- عصبی و سرگیجه نیز بروز می کند. ناحیه پوستی گرفتار از رشته های اعصاب کرانیال X,IX,V و VII و نیز شبکه گردنی عصب می گیرد . لذا تعیین این که کدام عصب مسئول این التهاب است ممکن نیست ( ممکن است درگیری از چندین عصب کرانیال ناشی شود ) . درمان مشابه درمان فلج بل می باشد . آسیکلوویر با دوز mg 800- 400 پنج باز در روز بمدت ۵ روز ممکن است علایم بیماری را تخفیف دهد.

فلج عصب فاسیال درارتباط با عفونت های حاد و مزمن گوش:

درکودکان اوتیت مدیای حاد و گاه ماستوییدیت باعث فلج عصب فاسیال می شود . با درمان عفونت گوش میانی ، التهاب عصب نیز برطرف شده و تقریبا“ همیشه فلج عصب به حالت طبیعی باز می گردد. لذا درمان اختصاصی جهت خود فلج بندرت لازم می شود . کلستاتوم دراوتیت مدیای مزمن می تواند با ایجاد خوردگی در بخش افقی عصب فاسیال و بویژه زانوی خلفی آن باعث فلج عصب فاسیال شود . در این موارد درمان جراحی الزامی است .

سندرم ملکرسون روزنتال :

این سندرم نادر که غالبا“ حالت راجعه دارد ، با ادم یکطرفه صورت ( احتمالا” لنفادم ) و فلج عصب فاسیال مشخص می شود . هر چند ممکن است ادم پایدار بماند ولی فلج معمولا“ برطرف می شود . علت این سندرم نامعلوم است .

تومورهای عصب فاسیال :

تومورهای عصب فاسیال نادر بوده شاملند بر نورینورم ( شرانوم ) ، نوروفیبروم و آنژیوم . اکثر این تومورها از داخل مجرای فالوپ منشاء می گیرند . گاه از زمان جنینی بخشی از بافت مننژ با غلاف فاسیال همراه می شود که بندرت منشاء مننژیوم می گردد . این تومورها در مجرای فالوپ باعث فلج پیشرونده عصب فاسیال می شوند . تومورهای دیستال به سوراخ استیلوماستوئید باتوده گردنی تظاهر کرده تا مراحل آخر موجب فلج عصب فاسیال نمی شوند . تشخیص تومورهای عصب فاسیال با بهبود روشهای رادیوگرافیک و سی تی اسکن بهتر شده است و گاه این روشها تنها راه افتراق فلج بل از این تومورهاست .

درمان این تومورها ، اکسیزیون جراحی تومور می باشد ( عصب فاسیال با آناستوموز انتها به انتها یا به کمک گرافت ، ترمیم می شود ) .

محل ضایعه عصب فاسیال را به کمک اصول زیر میتوان تعیین کرد :

۱- فلج عصب فاسیال همراه با چشایی ، تولید اشک و رفلکس رکابی طبیعی نشانه قرارگیری ضایعه در دیستال سوراخ استیلوماستویید است .

۲- فلج عصب فاسیال همراه با فقدان چشایی ، کاهش جریان بزاق و طبیعی بودن تولید اشک و رفلکس عضله رکابی نشانه قرارگیری ضایعه در بین محل جداشدن عصب عضله رکابی و عصب کوردا تمپانی می باشد .

۳- فلج عصب فاسیال با فقدان چشایی و رفلکس رکابی همراه با طبیعی بودن تولید اشک نشانه قرارگیری ضایعه دربین گانگلیون زانویی و عصب عضله رکابی می باشد.

۴- فلج عصب فاسیال همراه با کاهش چشایی و تولید اشک و فقدان رفلکس رکابی نشانه قرارگیری ضایعه در پروگزیمال گانگلیون زانویی می باشد .

۵- فلج عصب فاسیال با حفظ حرکت دو طرفه پیشانی نشانه قرارگیری ضایعه در پروگزیمال هسته زوج VII می باشد .

آسیب یا تحریک بخش حرکتی عصب فاسیال سبب پیدایش انقباض عضلانی ، ضعف یا فلج عضلات صورت می شود که فلج مهمترین آنهاست . در صورت رخداد فلج فاسیال ، صورت بدشکل می شود ( عامل ترومای روانی بویژه در زنان)، جویدن در طرف مبتلا مشکل می شود ( بعلت فلج عضله بوکسیناتور) ، بزاق از گوشه دهان سرازیر میشود ، قرنیه آسیب می بیند ( بعلت اشکال دربسته شدن پلک ها ) ، لبخند ، خنده و اخم باعث بروز یک شکلک یکطرفه میشود ، دهان به سمت مقابل کشیده می شود و چین های صورت در سمت ضایعه صاف می شوند.

آسیب عصب فاسیال نیز همانند هر عصب دیگر ممکن است دارای یکی ازسه درجه زیر باشد که از خفیف به شدید عبارتند از :

۱- نوروپراکسی یا آسیب درجه اول که در آن قسمت های دیستال عصب دچار دژنرسانس عصبی نمی شوند . در این حالت ممکن است درمحل آسیب درجاتی از گسیختگی تداوم غلاف میلین رخ داده باشد . بهبود این حالت معمولا“ سریع و کامل است .

۲- آکسونوتمزیس یا آسیب درجه دوم که درآن آکسون قطع شده ، قسمت های دیستال آکسون و غلاف میلین دچار دژنرسانس می شود ولی هیچ دژنرسانسی در قسمت پروگزیمال آکسون رخ نمیدهد . در این حالت بهبودی رخ میدهد ولی به آهستگی ، چرا که غلاف میلین و آکسون باید تشکیل شوند و به طرف دیستال رشد کنند .

۳- نوروتمزیس یا آسیب درجه سوم که در آن تمام عناصر اصلی عصب تخریب شده ، بخشهای دیستال و پروگزیمال و گاه حتی جسم سلولی نرون دژنرسانس پیدا می کنند . دراین حالت رژنرسانس آکسون و میلین باید از جسم سلولی آ‌غاز شود ( به شرط عدم دژنرسانس خود جسم سلولی ) و تمام طول عصب را طی می کند . از مشکلات این حالت این است که در طی این رشد ممکن است این نرون ها به غلافه های مجاور یا خارج از غلاف بروند .

ممکن است در فلج عصب هرگروه از فیبریل های عصبی یک درجه از این آسیب ها را داشته باشند . در بیمار مبتلا به فلج بل، تنها از طریق ارزیابی میزان و سرعت بهبودی میتوان نوع دژنرسانس را تعیین کرد .

آزمون های ارزیابی عملکرد عصب فاسیال :

آزمون تحریک پذیری عصب (NET) :

این تست ساده ترین و شناخته شده ترین تست برای بررسی عصب فاسیال است. الکترود تحریکی بر روی پوست استیلوئید فورامن یا بر روی یکی از شاخه های محیطی عصب گذاشته میشود. بتدریج پالس های الکتریکی وارد میشود تا در مرحله ای صورت منقبض شود. کمترین میزان جریان برای القاء تحریک انقباض قابل دیدن در صورت ترشولد تحریک عصب شناخته میشود. سپس طرف فلج را بررسی و نتایج را ثبت میکنیم. در مواردی مثل تزریق زایلوکائین ، دو طرف را براحتی میتوان تحریک کرد اما در فلج های پیشرفته نظیر کلاس ۲ تا ۵ ساندرلند ، تحریک پذیری کم میشود. در این تست رشته های منفرد عصب فاسیال را با یک الکترود تحریک کرده ، مقدار تحریک الکتریکی لازم برای ایجاد حرکات صورت را با طرف مقابل که طبیعی است مقایسه میکنند. اگرسمت فلج تنها به اندکی جریان بیشتر از سمت سالم نیاز داشته باشد پیش آگهی خوب است ولی اگر این اختلاف زیاد باشد و از ۳/۵ میلی آمپر بیشتر باشد، میتوان گفت شواهدی از دژنرسانس وجود دارد . در صورت عدم وجود پاسخ ، عصب دچار تخریب یا دژنرشن شده است. درفلج نسبی و یا در ۳ روز اول فلج کامل این آزمایش ارزش بالینی ندارد چرا که حتی در صورت قطع عصب ، برای ظهور تغییرات  ۴-۳ روز زمان لازم است . اگر میزان جریان لازم برای ایجاد انقباض صورت ، روز به روز کاهش یابد نشانه پیش آگهی خوب است . میتوان گفت که یافته های این تست دیرتر از اتفاقات بیولوژیک رخ میدهد.

اکیوریسی تشخیص فلج کامل از ناکامل در این تست ۸۰% است. این تست فقط در ۲ تا ۳ هفته اول فلج کامل ارزش دارد. فلج کامل برای بیش از یکماه با عدم تحریک پذیری کامل همراه است. در فلج های ناکامل تحریک براحتی صورت میگیرد. اگر تحریک پذیری وجود نداشت تست مکرر ارزشی ندارد. در هنگام برگشت علائم عصبی بصورت بالینی ، تست بهبودی را متوجه نمیشود و لذا تست مکرر لازم نیست. حتی در مواردی که دژنره شدن عصب زیاد است ( بیش از ۳/۵ میلی آمپر اختلاف ) باز هم ۳۸% شانش بهبود وجود دارد.

آزمون الکترونوروگرافی :

الکترومیوگرافی (EMG) عضله : در این روش توسط الکترود قرار داده شده در عضله ، فعالیت الکتریکی عضله را در استراحت و انقباض ارادی آن ثبت می کنند. در حالت طبیعی طی استراحت عضله مخطط ، هیچ فعالیت الکتریکی ثبت نمی شود و طی انقباض ارادی پتانسیل های عمل ارادی ثبت می شود . وجود پتانسیل های فیبریلاسیون نشانه فاقد عصب بودن عضله و فقدان آنها نشانه دژنرسانس ناکامل عصب می باشد . وجود پتانسیل های عمل واحد حرکتی یا پتانسیل های عمل ارادی نشانه سلامت عصب و بقای مقداری از عملکرد عصب می باشد . از معایب EMG این است که یافته های موجود در آن تا ۲۱ – ۱۴ روز بعد از فلج عصب فاسیال بروز نمی کنند و همچنین در موارد فلج نسبی عصب ارزش قابل توجهی ندارد .

تست های توپوگرافیک :

آزمون شیرمر : این تست در تشخیص فلج فاسیال و تعیین محل آسیب عصب کمک کننده است . در این تست یک تکه کاغذ لیتموس خشک در پلک تحتانی هر دو چشم قرار میدهند. اگر پس از ۵ دقیقه میران مرطوب شدن کاغذ کمتر از ۵/۱ سانتی متر بود نشانه آسیب در گانگلیون زانویی یا پروگزیمال آن می باشد. کاهش قابل توجه اشک و خشکی چشمگیر چشم بر پیش آگهی بد دلالت می کند .

رفلکس عضله رکابی : در حالت طبیعی ایجاد صدایی کوتاه و تیز در هر یک از دو گوش باعث انقباض عضله رکابی هردو طرف میشود ( آوران این رفلکس زوج VIII سمت ایجاد صدا و وابران آن زوج VII هردو طرف میباشد ) . فقدان این رفلکس در فلج فاسیال نشانه آسیب بخش پیرامیدال عصب می باشد .

جریان بزاق غده ساب ماگزیلاری : در فلج فاسیال کاهش ترشح بزاق از غده ساب ماگزیلاری نشانه آسیب عصب قبل از گانگلیون زانویی ( قبل از شاخه پتروزال سطحی بزرگ ) می باشد .به خاطر این که رشته های پاراسمپاتیک پرده گانگلیونیک در قسمت های بیرونی تر عصب فاسیال قرار دارند به نظرمی آید که این رشته ها قبل از رشته های حرکتی آسیب می بینند

حس چشائی

بررسی PH  بزاق

منبع www.entiran.com

تروماهای گوش خارجی

لاله گوش ممکن است در هنگام نزاع ، تصادفات اتومبیل و یا در میادین ورزشی بریده شده و یا حتی از سر جدا شود . از آنجایی که خون رسانی به گوش بسیار خوب است ، این ضایعات را می توان به خوبی ترمیم نمود. البته زمان نبایستی هدر داده شود. در کندگی کامل احتمال نکروز وجود دارد اما با روشهای میکروسرجری ترمیم عروق، احتمال گرفتن قطعه کنده شده ۱۰۰% میشود. اگر لاله گوش کنده شده باشد ، با قرار دادن آن در سرم فیزیولوژیک سرد که درون آن یک ویال پنی سیلین نیز ریخته شده است و تجویز مواد ضد انعقادی در دوران بعد از جراحی ، ممکن است بتوان آن را با موفقیت پیوند زد . پارگیهای لاله گوش را که پوست ، پری کندریوم و غضروف را در بر گرفته اند ، میتوان لایه به لایه دوخت . به علت خطر پری کندریت، غضروف نباید بخیه زده شود .

هماتوم :

هماتوم ساب پری کندریوم ممکن است در اثر ضربه به گوش که بیشتر از همه در کشتی گیران رخ می دهد ، به وجود آید . این هماتومها اغلب در سطح قدامی لاله گوش قرار دارند و محل آ نها بین غضروف و پری کند ریوم است . در این موارد یک برجستگی ارغوانی رنگ در گوش ایجاد می شود . خطر اصلی این هماتومها، نکروز آواسکولرا غضروف و تغییر شکل لاله گوش است ، زیرا خون رسانی غضروف از طریق عروق پری کند ریوم تامین می شود . هماتومها همچنین محلی شایع برای عفونت هستند . اگر اسکار یا تخریب غضروف شدید باشد ، گوش گل کلمی ایجاد می شود . شایعترین علت این حالت ،وارد آمدن آسیبهای مکرر به گوش است . خون باید با یک سر سوزن و در شرایط استریل آسپیرده شود. سپس باید یک پانسمان فشاری به نحوی که خود را با خمیدگیهای گوش تطبیق دهد انجام شود . در عرض ۱۲ تا ۲۴ ساعت بعدی باید لاله گوش معاینه شود و اگر هماتوم دوباره تشکیل شد، انسیزیون و قرار دادن درن ضروری خواهد بود . برشهای ایجاد شده در لاله گوش برای تخلیه هماتوم باید به موازات خمیدگی هلیکس و یا زیر چینهای آنتی هلیکس باشد تا اسکار حاصل از برش مشخص نباشد.

سرمازدگی لاله گوش :

روشی که برای درمان سرمازدگی لاله گوش توصیه می شود ، گرم کردن تدریجی لاله گوش در حرارت بدن است . برداشتن تاولها در هنگام پیدایش آنها و اجتناب از گرما و یا سرمای شدید، توصیه می شود . از استفاده از استروییدها دردرمان این حالت پیشنهاد نمی شود . از ماساژ دادن گوش با برف و همچنین از هر گونه دستکاری دیگر باید خودداری نمود . باید از پانسمان گوش پرهیز شود ، زیرا پانسمان باعث اختلال بیشتر گردش خون گوش ( به ویژه بازگشت وریدی آن ) می شود . در موارد شدید یا طولانی مدت سرمازدگی گاهی مصرف هپارین برای پیشگیری از انعقاد داخل عروقی توصیه نمی شود .آنتی بیوتیک ها تنها در حضور عفونت ثانویه تجویز می شوند .

هماتوم مجاری شنوایی خارجی ‚

ایجاد هماتوم درقسمت استخوانی مجرا بسیار آسان است و حتی با محکم کشیدن یک آپلیکاتور پنبه ای حین پاک کردن گوش ممکن است هماتوم ایجاد شود . از طرف دیگر مخاط پوشاننده قسمت غضروفی مجرا ضخیم بوده و نسبت به تروما حساس نمی باشد . معمولا“ هماتوم مجرای گوش نیاز به درمان ندارد، مگر اینکه درد شدید باشد که در این صورت می توان هماتوم را آسپیره کرد و یک مش داخل مجرا قرار داد.

شکستگی های مجرای شنوایی خارجی :

معمولا“ شکستگی های مجرای شنوایی خارجی تنها در شکستگی های شدید جمجمه رخ میدهد ، اما گاهی دررفتگی خلفی کندیلهای فک تحتانی در اثر ضربه باعث می شود . دیواره قدامی قسمت استخوانی مجرا به سمت خلف فشرده شده ، بشکند . درمان این حالت شامل انجام دادن بی حسی موضعی و جا انداختن شکستگی با اسپکولوم ظریف بینی است . بعد از اصلاح کردن وضعیت مجرا، باید یک مش یا Stent برای باز نگهداشتن مجرا در محل قرار داد.

تروماهای پرده صماخ و گوش میانی :

علل تروماهای پرده صماخ عبارتند از :

پاک کردن گوش : لایه فیبروی پرده صماخ استحکام قابل توجهی به آن میدهد . حین پاک کردن گوش ، احتمال آسیب اپی تلیوم قسمت استخوانی مجرای شنوایی بیشتر از احتمال آسیب پرده صماخ می باشد .

ضربانات وارده به گوش : یک انفجار و یا یک سیلی محکم ممکن است به سادگی پرده صماخ را پاره کند و باعث درد شدید و کاهش شنوایی شود . شیرجه به داخل آب نیز ممکن است باعث این حالت شود . گاهی سرگیجه و وزوز گوش نیز بروز می کند. پارگی پرده صماخ با قراردادن یک پنبه استریل درمنفذ گوش درمان می شود . هیچ گونه شستشو و یا دستکاری گوش لازم نیست ، مگر در صورتی که پارگی وسیع بوده ، نزدیک شدن لبه های پارگی امکان پذیر نباشد . در موارد فوق یک قطعه gelfoam درون گوش میانی قرار داده می شود و لبه های پارگی روی آن به هم نزدیک می شوند . ۹۰ درصد پارگی های تروماتیک پرده صماخ بعد از چند روز تا چند هفته خودبخود بهبود می یابد.

ترومای فشاری : یکی از علل شایع آسیب پرده صماخ ترومای فشاری است . نمونه این نوع تروما ممکن است در هنگام فرود سریع هواپیما رخ دهد . در این موارد معمولا“ پرده صماخ سوراخ نمی شود ، اما گاهی اکیموز شدید بر روی آن ایجاد می شود . خونریزی به داخل حفره تمپان که یکی دیگر از نتایج نسبتا“ شایع ترومای فشاری است ، سبب آبی رنگ شدن پرده صماخ می شود .

شکستگی جمجمه : شکستگی هایی که از قاعده جمجمه عبور می کنند می توانند موجب پارگی پرده شوند . اگر خط شکستگی از شیار تمپانیک عبورکند ، ممکن است پس از ترمیم یک حالت پله مانند در آنولوس ایجاد شود .

قطعات فلزی داغ : گاهی در هنگام جوشکاری ،‌یک قطعه فلزی داغ به داخل گوش پرتاب می شود . در این موارد فرد دچار درد شدیدی می شود و تقریبا“ در تمامی موارد عفونت رخ میدهد که به دشواری قابل درمان است . بطور شایع برای درمان عفونت و ترمیم پرده صماخ، اعمال جراحی تمپانوپلاستی و گاهی ماستوییدکتومی ضرورت پیدا می کند . بعلت وجود سوختگی و اسکار ناشی از آن و همچنین احتمال باقی ماندن جسم خارجی ، اعمال جراحی همیشه با موفقیت همراه نمی باشد ( برخلاف سایر انواع تروما ) .

ترومای گوش میانی :

در موارد زیادی پارگی های پرده صماخ همراه با شکستگی یا دررفتگی استخوانچه های گوش میانی است . شایعترین فرم ضایعات تروماتیک گوش میانی ، در رفتن استخوان سندانی از مفصل آن با استخوان رکابی است. دومین حالت شایع نیمه در رفتگی استخوان رکابی و یا شکستگی استخوان رکابی به داخل وستیبول ( که معمولا“ با سرگیجه و کاهش شنوایی ازنوع حسی – عصبی همراه است) می باشد . در صورت عدم وجود آسیب حسی – عصبی ، نتایج حاصل از ترمیم جراحی اختلالات تروماتیک عموما“ عالی خواهد بود .

منبع www.entiran.com