بیماری های تحدیدی ریوی بر توانایی فرد در هنگام تنفس اثر گذاشته و توانایی ریه ها در طول استنشاق را محدود می کند. این بیماری ها مزمن بوده و در اکثر موارد قابل درمان نیستند اما اغلب آن ها با رژیم های دارویی و ورزش کنترل می شوند. این بیماری ها بر مبنای تأثیرشان بر روی تنفس به دو دسته اصلی انسدادی و محدود کننده تنفس تقسیم می شوند.
در بیماری های انسدادی ریه مانند آسم، برونشکتازی،COPD و آمفیزم، ریه ها قادر به رها کردن هوا در هنگام بازدم نیستند. از سوی دیگر، در بیماری های تحدیدی، ریه ها قادر به اتساع کامل نبوده و بنابراین، اکسیژن مصرف شده در طول استنشاق را محدود می کنند. این محدودیت باعت محدود شدن استنشاق این بیماران در مقایسه با افراد عادی می شود. بیماری های محدود کننده ریوی موجب کاهش ظریفیت یا حجم ریه می شود، بنابراین اغلب برای رفع نیازهای اکسیژن، میزان تنفس فرد افزایش می یابد. اغلب این بیماری ها پیشرونده بوده و در طول زمان بدتر می شوند. این بیماری ها اغلب بسته به علت درونی یا بیرونی شان به دو گروه تقسیم می شوند. پنومونی، سل، سارکوئیدوز، فیبروز ریوی، سرطان ریه، سندرم ديسترس تنفسی حاد و لوپوس سیستمی از جمله عوامل درونی هستند که می توانند به این بیماری منجر شوند. انواع درونی موجب بی نظمی داخلی و سفتی، التهاب و زخم های بافت ریه می شوند. بیماری های عصبی یا عضلانی مانند بیماری لو، مولتیپل اسکلروز و دیستروفی عضلانی، چاقی، میاستنی گراویس، تومورهای بدخیم، نارسایی قلبی و.. نیز از جمله عوامل بیرونی هستند که در ایجاد این بیماری نقش داشته و می توانند به آسیب اعصاب یا عضلات ریوی منجر شوند. این وضعیت می تواند با سفت شدن بافت های دیواره قفسه سینه همراه باشند.
تنگی نفس، به خصوص با اعمال فشار، ناتوانی در نفس کشیدن، سرفه مزمن و معمولا خشک، کاهش وزن، درد قفسه سینه و … از جمله علائم این بیماری هستند. بررسی اشعه ایکس و در برخی موارد اسکن های ریوی و انجام آزمایش های لازم برای یافتن علت اصلی بیماری، جهت تشخیص این بیماری به کار می روند. درمان این بیماری نیز بسته به علت ایجاد کننده متفاوت بوده و پزشک در صورت صلاحدید از دارو درمانی استفاده می کند.
منبع : pardislab.com
